Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ

Ηταν η πρωτη μερα του φετινου Δεκεμβρη που αυτο το υπεροχο και ανεκτιμητο πλασμα στην ζωη του καθενος μας, που ακουει στο μανα,μητερα,μανουλα,μας αποχαιρετησε προσωρινα κανοντας την μεταβαση της στην αλλη ζωη, ημερα θλιψης για την απωλεια της για μενα και την οικογενεια μου, μιας και τα συναισθηματα που πηγαζουν στον εσωτερικο μου κοσμο ειναι απεριγραπτα, και θα μενουν χαραγμενα στο βαθος της ψυχης μου.

 Μανουλα μου,μανουλα μου, ηταν οι τελευταιες σου λεξεις, που ψελιζες τρομαγμενη και ανησυχη στο κρεβατι του πονου μετα το ισχυρο εγκεφαλικο που ειχες, και δεν σου αφησε περιθωριο να εισαι πια κοντα μας.

 Βαθια χαραγμενη στην μνημη μου, αλλα και στην ψυχη μου θα μεινει μανουλα μου, η στιγμη που παρολο τον πονο σου εσφιγγες το χερι μου, και το χαιδευες με τοσο αγαπη και στοργη, μην μπορωντας να ανοιξεις τα ματακια σου για να μας δεις για τελευταια φορα, μιας και το εγκεφαλικο επεισοδιο ειχε καταστρεψει την οραση σου,δειχνοντας μου το μυνημα στα δακρυσμενα ματια μου, και την πονεμενη μου ψυχη οτι θα το παλεψεις μεχρι τελους, αλλα και ταυτοχρονα δειχνοντας μας για μια ακομη φορα το μεγαλειο της αγαπης σου.

Δυστυχως τα ιατρικα δεδομενα δεν ηταν με το μερος σου, και ετσι την γλυκια ψυχουλα σου παρελαβαν δυο αγγελοι του ουρανου ντυμενοι στα λευκα, για να την οδηγησουν στον δημιουργο της στις αυλες του παραδεισου,αφηνοντας πισω εμας τα παιδια σου και τον συζηγο σου, βυθισμενους σε συναισθηματα θλιψης να ζουμε με τις αναμνησεις της υπαρξης σου, που στο διαστημα που ησουν κοντα μας ηταν το φως μας, σε καθε μας βημα.

 Τι να πρωτοθυμηθω για σενα ψυχη μου, την γεννηση μου; αυτο το Θειο δωρο που τρεφομενος απο τα σπλαχνα σου ηρθα στην ζωη, την καλοσυνη σου; που εγινε συνοδηπορος της ζωης μας, μιας και μας την ειχες καλλιεργησει σε σωστες βασεις απο τα παιδικα μας χρονια, την αγαπη σου; για καθε ζωντανο οργανισμο,και πως να την μεταδιδουμε στους συναθρωπους μας, και ενα σωρο αλλες αρετες που με τον δικο σου μοναδικο τροπο εσπερνες μεσα στις καρδιες μας, μεχρι το τελος της ζωης σου.

 Σε λατρεψαμε και μας λατρεψες στο μεγιστο βαθμο, ησουν παντα δικαιη και απλη,μπορει γραμματα να μην γνωριζες, αλλα ησουν ενας πραγματικα πνευματικος θησαυρος ανεκτιμητης αξιας για μας, φαρος σοφιας στις καρδιες μας, που με ενα αξιοθαυμαστο μοναδικο τροπο μεταβιβαζες ολα τα αγαθα του Θεου στις ψυχες μας, και σε ευχαριστουμε για ολα αυτα θαυμασια Θεια δωρα που μας προσφερες, που εχουν γινει οδηγος μας για την συνεχεια της δικης μας ζωης.

 Σε αγαπησαμε και μας αγαπησες, με ολη την σημασια της λεξεως αγαπη, πλημυριζοντας μας με πηγες απιστευτων συναισθηματων, και τωρα κρατωντας αυτα σαν παρακαταθηκη θα τα μεταδιδουμε στους γυρω μας οπως τοσα χρονια εκανες και εσυ με μοναδικη ανταμειβη το χαμογελο στα προσωπα των αλλων.

  Γεννηθηκες σε ενα ορεινο χωριο της Μεσσηνιας, το δωδεκατο παιδι μιας πολυτεκνης οικογενειας, που γνωρισε τον πονο οσο κανεις αλλος,μιας πριν ακομη ερθεις στην ζωη αλλα και στην διαρκεια αυτης, εχασες δεκα αδερφια και τον πατερα σου σε μικρη ηληκια, παρολα αυτα σταθηκες δυνατη γεμιζοντας τον εσωτερικο σου κοσμο με παραστασεις.
 Στην κατοχη βενιαμιν της οικογενεια σου ειδες πραγματα που σημαδεψαν την παιδικη σου ψυχουλα,μεχρι την εφηβεια σου προσφερες στην οικογενεια σου βοσκοντας προβατα μες στο χιονι και το λυοπυρι,βοηθωντας και εσυ για την επιβιωση της οικογενειας σου, στην ενηλικιωση σου ηρθες στην πρωτευουσα για μια καλυτερη τυχη, μενοντας καταρχην στο Αιγαλεω και στην συνεχεια με τις οικονομιες σου μετακομισες στο Π. Φαληρο χτιζοντας πετραδακι πετραδακι ,που ηταν και το αγαπημενο σου τραγουδι το φτωχικο μας σπιτακι,κανοντας την δικη σου πια οικογενεια, ησουν για ολους μας το στηριγμα μας, και στα ευκολα και στα δυσκολα.

 Η υγεια σου απο τα σαραντα σου χρονια, ηταν κλονισμενη απο τα βασανα της ζωης, τιποτα δεν ηταν στρωμενο με ροδοπεταλα για σενα,ολα εγιναν με κοπους και βασανα, εσυ ομως με οπλο σου το χαμογελο καταφερνες τα ακατορθωτα, και αυτο θα εχουμε να θυμομαστε γλυκια μου μανουλα, ενα αντιο θα ειναι λιγο να σε αποχαιρετησω, ξερω οτι εισαι ακομα διπλα μου, και αυτο μου δινει δυναμη να συνεχισω, αλλωστε αυτο ηθελες και εσυ, αντιο αγαπημενη μου, θα σε εχω παντα μεσα στην καρδια μου, η ψυχουλα μου εχει χαραξει την μνημη σου μεσα της και θα μενει εκει μεχρι το τελος της ζωης μου.   

1 σχόλιο:

Angela The Hermit είπε...

Τα συλλυπητήρια μου Σταθη. Το αρθρο σου ηταν πολυ καλα γραμμενο και συγκινητικο. Παντα να εχεις το κεφαλι σου ψηλα και να μην σβηστει ποτε το χαμογελο σου. Να συνεχιζεις να εισαι θετικος οπως παντα. :)