Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

ΤΟ 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ( Η ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ )


Για την χώρα το 3ο μνημόνιο σε 5 χρόνια είναι πλέον γεγονός.
 Πολλές ελπίδες χαμένες,πολλές ανάγκες μαζεμένες,πολύ οργή και αγανάκτηση,πολύ θλίψη και δυστυχία.
 Βλέπετε αδέλφια σαν λαός μας αρέσει το παραμύθι.
 Μας αρέσει να «κόβουμε» δρόμο… 
Πιστέψαμε σαν Έλληνες (κάποιοι τέλος πάντων) ότι με άλλη στρατηγική διαπραγμάτευσης και μαγικά κόλπα, δικαιούμασταν καλύτερο μέλλον.
 Και είδαμε την καταστροφή με τα μάτια μας χωρίς να είμαι και βέβαιος ότι την έχουμε γλυτώσει…
Πόσες ομοιότητες έχουν αυτά που ζήσαμε με την αγάπη μας στο ποδόσφαιρο. 
Πόσες ελπίδες και όνειρα δεν εναποθέσαμε σε απίθανους τύπους και πόσες φορές δεν πικραθήκαμε. 
Διότι και εμείς - ή μάλλον σίγουρα εμείς -  είμαστε Έλληνες. 
 Και η φυλή μας είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. 
Αμ εμείς δεν είμαστε;
 Ούτε 5 χρόνια δεν έχουμε περάσει από τότε που προσκύνησε δις η Ατλέτικο,και μίλαγε όλη η Ευρώπη για την έδρα μας.
 Και τώρα δεν μπορούμε να νικήσουμε τα συμπαθέστατα χωριά στην Γ’…
Το 3ο μνημόνιο που κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει και το μνημόσυνο της οικονομίας της πατρίδας μας, είναι φυσιολογική κατάληξη ενός ασθενούς όταν ο γιατρός αδυνατεί να βρει ή δεν μπορεί να γιατρέψει την αιτία και αντιμετωπίζει τα συμπτώματα. 
Αυτό κάναμε τόσα χρόνια αλλά η πραγματική ασθένεια δεν έχει γιατρευτεί. 
Και ο ΑΡΗΣ μας έχει το ίδιο πρόβλημα. 
Ο καρκίνος που έχουμε δεν έχει προηγούμενο και εμείς ως γιατροί αντί να ψάξουμε τα αίτια αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα. 
Αδέλφια τα αίτια πρέπει να βρούμε και επιτέλους να τα αντιμετωπίσουμε,άλλως και του χρόνου πάλι τα ίδια θα λέμε.
 Τουλάχιστον μεταξύ μας ας έχουμε το θάρρος να βρούμε τα αίτια και πάνω από όλα να τα αντιμετωπίσουμε. 
Η διχόνοια μας : 
 Δεν είμαστε ενωμένοι ενώ όλοι το ίδιο θέλουμε.
 Να δούμε τον ΑΡΗ μας εκεί που του αξίζει.
 Αλλά έκαστος με άλλο τρόπο.
 Άλλος πετάει αντικείμενα,άλλως βρίζει τους παίχτες,άλλος αναθεματίζει την διοίκηση κτλ κτλ. Μόνοι ενωμένοι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις.
Η αδιαφορία μας : 
 O ΘΕΟΣ του πολέμου και η ΑΓΑΠΗ μας,έπαιζε πέρυσι σε ορισμένα παιχνίδια με 2 -3 χιλιάδες κόσμο.
 Μόνοι μας μικρύναμε την ομάδα μας. 
Ο ΑΡΗΣ δεν έγινε μικρός ξαφνικά επειδή τα κάναμε θάλασσα στα οικονομικά και πέσαμε. 
Έγινε μικρότερος διότι του γυρίσαμε την πλάτη αδέλφια. 
Παρατήσαμε την ΑΓΑΠΗ μας πέρυσι. 
Είτε το θέλουμε είτε όχι η Ελλάδα μπαίνει σε νέο δρόμο.
 Τα παραμύθια τελειώσανε.
 Το ίδιο θα συμβεί και στο ποδόσφαιρο. 
Ήδη βαριές κατηγορίες περικυκλώνουν το σάπιο Ελληνικό ποδόσφαιρο και κατά συνέπεια θα το αλλάξουν.
 Έτσι και  εμείς πρέπει να αλλάξουμε. 
Είσαι ΑΡΗΣ;
Στην κερκίδα θα με βρεις αδελφέ.
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΡΕΙΑΝΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ