Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ 1980



Η ομάδα του 1980

 Την προηγούμενη εβδομάδα η Nova είχε ένα αφιέρωμα στην εκπληκτική ομάδα μας στο ποδόσφαιρο το 1980.

Τότε που κάναμε την Ευρώπη να παραμιλά και χάσαμε το πρωτάθλημα στο μπαράζ του Βόλου αφού πρώτα άλλαξε στην μέση της χρονιάς ο κανονισμός.

Κούης, Δράμπης, Μπαλλής, Μιχαλίτσιος, Τζιφόπουλος, Φοιρός, Παντζιαράς, Ζήνδρος και άλλοι έκαναν την περιγραφή εκείνης της χρονιάς που αμυδρά την θυμάμαι παιδί τότε. 

Συγκινήθηκα καθώς οι περιγραφές των παικτών αυτών έδωσαν το στίγμα της εποχής, την πραγματική διάσταση της αγάπης μας που προκαλούσε δέος ειδικά στο Χαριλάου. 

Την προηγούμενη σεζόν είχαμε κάνει το απίστευτο και αξεπέραστο 17 στα 17 εντός έδρας και μάλιστα μόλις με έναν ξένο το εμβληματικό Ολε Σκόμποε. 

Ολοι τους είπαν πολλά και ενδιαφέροντα αλλά εγώ ξεχώρισα τρία σημεία που όλοι εκείνοι οι πρωταγωνιστές τόσο χρόνια μετά ανέφεραν. 

Πρώτον η πίστη στην νίκη.

Πηγαίνανε και έπαιζαν με μεγαθήρια όπως η Μπενφίκα, η Περούτζια του Πάολο Ρόσι (αήττητη επί 36 αγώνες) ή την Σαιντ Ετιέν του Πλατινί του Ρεπ και άλλων και δεν δείλιαζαν, δεν έκαναν πίσω. 

Δεύτερον η έλλειψη καθαρού Σεντερ φόρ που όλοι τους είπαν ότι κόστισε το πρωτάθλημα.

Και είναι εύλογη η απορία γιατί δεν ενίσχυσαν την ομάδα οι διοικούντες ειδικά μετά το έπος της Περούτζια. 

Και τέλος και σημαντικότερο όλοι απόρησαν πως αυτή η ομάδα διαλύθηκε σε λίγο καιρό. 

Η ομάδα εκείνη δεν βασίστηκε ούτε στο χρήμα ούτε στους ξένους. 

Βασίστηκε στους Έλληνες που οι περισσότεροι βγήκαν από τα σπλάχνα μας, τον κόσμο μας που γέμιζε ασφυκτικά το Χαριλάου και την δουλειά που κατά γενική ομολογία έγινε. 

Ο ΑΡΗΣ τότε έχει 3 παίκτες βασικούς στην Εθνική που είχε κάνει την πορεία στα προκριματικά με πιο εμβληματική παρουσία αυτή του Ντίνου Κούη που είχε χαρίσει μαζί με τον Σαργκάνη την επική νίκη στην Κοπεγχάγη. 

Κοιτάζοντας την ποδοσφαιρική πραγματικότητα που ΑΡΗ τα τελευταία χρόνια είναι πολύ δύσκολο να βρω ομοιότητες. 

Και είναι ακόμα δυσκολότερο να κατανοήσω τι σκέφτονται αυτοί που διοικούν την ομάδα μας κατά καιρούς. 

Αλλά σίγουρα ένα πράγμα μπορώ να καταλάβω ότι εκείνη η ΟΜΑΔΑ του 1980 είχε στοιχεία που πρέπει να ξαναβρούμε στις μελλοντικές μας ομάδες αν θέλουμε να δούμε την αγάπη μας ψηλά. 

Για να μπορέσει η αγάπη μας να δει προκοπή πρέπει να αρχίσει πάλι να βγάζει παίκτες. 

Αυτό είναι το βασικότερο. 

Το κάναμε μέχρι και πρόσφατα.

Φυσικά όχι μόνο να βγάζει παίκτες αλλά και να τους αξιοποιεί.

 Χρειάζεται λοιπόν δουλειά στις ακαδημίες.

 Και χρειάζεται δουλειά από όλους και από εμάς τους απλούς οπαδούς του Θεού.

 Πρέπει και εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε να στηρίξουμε τις ακαδημίες μας. 

Από εκεί θα έρθει το μέλλον. 

Δεν πρέπει να περιμένουμε τον επενδυτή για να κάνουμε ομάδα.

 Ο επενδυτής δεν θα έρθει διότι δεν έχει παράπλευρα οφέλη όπως ο γείτονας. 

Αλλά και να έρθει σε μερικά χρόνια θα φύγει αφήνοντας πίσω το κενό και χρέη….. Ο κόσμος μας είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο αλλά και ο χειρότερος εχθρός μας με αυτά που κάποιες φορές κάνει αλλά τις περισσότερες φορές δεν κάνει. 

Τα άδεια γήπεδα όταν παίζει ο Θεός – σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζεται – δεν είναι δυνατόν να εκφράζουν αγάπη αλλά αδιαφορία. 

Κάτι που το αγαπάς το αγαπάς πάντα και όχι μόνο στα καλά του. 

Τώρα ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι η αγάπη μας για την ομάδα με το Θεό του πολέμου στο στήθος αντέχει και κατηγορίες και λύπες.

 Τέλος όλοι μιλούν με απαξίωση για το ποδόσφαιρο γενικά όχι μόνο για το ΑΡΗ αλλά για το πρωτάθλημα. 

Με στημένα με διαιτησίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. 

Και έχουν απόλυτο δίκιο τις περισσότερες φορές. 

Αλλά και τι με αυτό;

Αν εγώ βγάζω παικταράδες έχω γεμάτο το γήπεδο και πνέω υγεία δεν μπορώ να έχω καλύτερο μέλλον;

Φυσικά και μπορώ και θα πολεμήσω την σαπίλα με τον τρόπο μου. 

Δεν σας λέω τίποτα καινούργιο αδέλφια. 

Οι αρχές μας είναι γνωστές και γι αυτό ίσως βολοδέρνουμε εδώ και χρόνια σε χαμηλότερες κατηγορίες. 

Διότι ποτέ δεν θελήσαμε να γίνουμε μέλος αυτής της σαπίλας. 

Αλλά αυτές οι ίδιες αρχές είναι που τώρα πρέπει να δείξουμε ξανά στο πανελλήνιο και όχι μόνο, ότι είναι πάντα επίκαιρες και ένδοξες.

 Όπως εκείνη η ομάδα του 1980 που έκανε όλους να παραμιλάνε. 

 Στην κερκίδα θα με βρείτε αδέλφια.

 Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΡΕΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ