Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΠΩΣ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΑΡΗ;

 
ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ; ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΑΞΙΟΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ ΤΟΥ ΝΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΕΙ ΤΙΤΛΟΥΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΙΓΛΗ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΧΩΡΙΣ ΓΚΡΙΝΙΕΣ ΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΤΗΝ ΣΕΒΟΝΤΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΕΙΑΝΩΝ ΟΣΑ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ 100 ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΑΡΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΝ ΑΡΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ



Ο ΑΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Ο Άρης, όμως, είναι συναίσθημα. Καημός και ανεκπλήρωτα όνειρα. Είναι τα μάτια των παιδιών που σε κοιτάζουν με τον ίδιο τρόπο που κοιτούσες κι εσύ τους μεγαλύτερους, όταν ζούσες την εποχή της αθωότητας. Είναι η έμφυτη ελπίδα και άγνοια κινδύνου της νέας γενιάς. Οι διαπροσωπικές σχέσεις που δημιούργησες τόσα χρόνια. Στο γήπεδο, στα ταξίδια, στα βανάκια και στα πούλμαν.

Οι φιλίες που είχαν αφορμή την ομάδα, αλλά σε ακολουθούν για μια ζωή. Οι ηθικοί δεσμοί που θα μας κρατούν ενωμένους για πάντα. Αυτό είναι ο Άρης. Γι’ αυτό θα μείνουμε και θα παλέψουμε. Το χρωστάμε στα παιδικά μας χρόνια και τα παιδιά μας…Μην ετοιμάζεστε, δεν πάμε πουθενά. http://www.sport24.gr/Columns/giannis-ioannidis/h_dikh_moy_synenteyksh_tupoy_gia_ton_arh.2419977.html
 
 
 

ΣΚΕΨΕΙΣ

 
Σκέψεις...

Αν εγώ ως κυβερνήτης ήθελα έναν αντιπερισπασμό για να περάσω τα δικά μου μέτρα, θα σχεδίαζα μια εικονική κόντρα.
Θα προκαλούσα τους ανθρώπους-πρόβατα με ταμπέλες αριστερός και δεξιός να σκοτωθούν μεταξύ τους....
Η πολιτική ανύπαρκτη αυτή κόντρα θα οδηγούσε στον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων.
Επίσης, πώς θα διαιρεθεί καλύτερα ο κόσμος αν δεν σκοτωθούν μεταξύ τους οι αριστεροί με τους δεξιούς;
Και άσε να ψάχνουν ποιός φταίει για την όλη κατάσταση και να εχθρεύονται ο ένας του άλλου ενώ εγώ θα κερδίζω στην πλάτη τους.

Ήλπιζα πως ο κόσμος του Άρη όταν είναι σε έναν σύνδεσμο ή στο γήπεδο ή σε μία εκδρομή δεν έχει κόμμα, δεν είναι αριστερός ή δεξιός.
Δε διαχωρίζεται γιατί είναι μια γροθιά που χτυπάει το σύστημα, κι ας είναι αυτό σαν κοφτερό μαχαίρι.
Familia, οικογένεια, πώς το λένε ρε παιδί μου; Είμαστε όλοι αδέρφια αλλιώς ας το κλείσουμε το μαγαζί.
Δυστυχώς αυτή η σαπίλα με τις ταμπέλες και τις πολιτικές παρατάξεις που είναι άκρως επικίνδυνη για μια εταιρία και τα συμφέροντα της (μην ξεχνάμε ότι ο Άρης είναι εταιρία σε οποιοδήποτε τμήμα του), μας χτυπάει την πόρτα.
Αν την ανοίξουμε, ίσως οδηγηθούμε σε ρήξεις, σε "εμφυλίους" πολέμους, σε διχασμό μεταξύ οπαδών, σε μια διχόνοια μέσα στην οικογένεια του Άρη.

Επικίνδυνα πράγματα αδέρφια μου, μην ξεχνάτε ότι ο Άρης δεν έχει χρώμα, δόγμα ή κόμμα, είναι πάνω από όλα.
Τουλάχιστον έτσι μάθαμε εμείς οι "ρομαντικοί" νέοι.

 
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΙΔΗ

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ

 
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980...
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.....
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλούσαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνούσαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάναμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλούσαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations,Χbox, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, εννιάπετρο,κουτσό,αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα αγόρια φλέρταραν τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

 
ENA AΡΘΡΟ ΤΟ ΠΑΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΑ ΖΟΡΙΑ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ

 
ΑΡΗΣ-ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ 1-1

 Τα δυσκολα και φετος ξεκινησαν απο νωρις,και προβλεπετε μια ακομη ζορικη χρονια,για γερα στομαχια, η ελειψη χρηματων, η αλλιως η λαικη ρηση, η φτωχεια φερνει γκρινια, εχει εγκατασταθει μονιμα κατα τα φαινομενα στο ποδοσφαιρικο μας τμημα, και κατατρωει τις σαρκες μας, σε αυτο αν προσθεσεις τον περιορισμο των μεταγραφων, λογω των γνωστων απαγορευσεων των αθλητικων αρχων,τον λαθος σχεδιασμο της προηγουμενης τεχνικης ηγεσιας, επιλογης των διοικουντων της Παε, συνθετεις ενα παζλ, που φερνει την αγαπημενη μας ομαδα, στην τελευταια θεση του βαθμολογικου πινακα με συγκομιδη τις τεσσερις πρωτες αγωνιστικες του πρωταθληματος ενα βαθμο.

 Ασχημο και το φετινο ξεκινημα, συνεχεια θα ελεγα της προηγουμενης χρονιας, και το μυαλο ολων μας παει, σε οσα βιωσαμε περυσι,που με νυχια και με δοντια και μετα απο ενα ψυχοφθορο μαραθωνιο κατορθωσαμε να επιβιωσουμε στην κατηγορια,αγωνια,προβληματισμος,κατηφεια,και απογοητευση, τα μεχρι στιγμης αποτελεσματα του αγωνιστικου σχεδιασμου, που οπως διακρινουμε εγινε στο ποδι, και μαλιστα με ερασιτεχνικες διαδικασιες, που δεν αρμοζουν σε ενα τεραστιο μεγεθος που λεγετε ΑΡΗΣ,κανεις δεν ειπε, οτι η φετινη χρονια, θα ειναι στρωμενη με ροδοπεταλα, αντιθετως θα ειναι δυσκολοτερη απο την προηγουμενη, και ισως πιο ψυχοφθορα,και ευτυχως που τα καμπανακια του κινδυνου χτυπαν απο νωρις, μπας και μας αφυπνισουν απο τον ληθαργο μας.

 Τα μεχρι στιγμης αποτελεσματα, των ομαδων που βρισκονται πανω απο εμας, για καλη μας τυχη,ειναι τετοια που μας κρατανε ζωντανους στην μαχη,και μας δινουν το δικαιωμα να ελπιζουμε στην ανακαμψη,παιχνιδια ομως σαν το χθεσινο με τον Λεβαδειακο στην εδρα σου,πρεπει να τα κερδιζεις εστω και με μισο μηδεν,για να μπορεις να ελπιζεις σε κατι καλυτερο.

 Στο χθεσινο παιχνιδι, ειμασταν σαφως πιο βελτιωμενοι, απο τα προηγουμενα παιχνιδια,θυμισαμε λιγο ομαδα,η ελειψη ομως καθαρου μυαλου και αυτοσυγκεντρωσης, συναμα με την ατυχια να πεσουμε, σε ενα εκπληκτικο πρωην δικο μας παιδι, που βγηκε απο τα σπλαχνα του συλλογου,ονοματι Στρατηλατη,ειχε ως αποτελεσμα, να μην μπορεσουμε ειδικα στο πρωτο ημιχρονο, να παρουμε το πολυτιμο τριποντο, που θα μας εδινε βαθιες ανασες, και ταυτοχρονια ψυχολογια για την συνεχεια.

 Δεν αλλαζουν ολα απο την μια μερα στην αλλη,ουτε υπαρχει το μαγικο ραβδακι, αυτο που συνιστατε σε αυτες τις περιπτωσεις, ειναι η ψυχραιμια,τα κεφαλια κατω, και πολυ δουλεια, που θα φερει αποτελεσματα,και το κυριοτερο αν θελουμε να μην εθελοτυφλουμε,πρεπει να βρεθει αμεσα λυση, στο οικονομικο σκελος του συλλογου,γιατι οσο βρισκομαστε σε καθεστως ομηριας, απο τις συνιστωσες των θεσμων μας, τα προβληματα θα παραμενουν αλυτα, τα χρεη θα διογκωνονται, με συνεπεια καθε χρονο, να ζουμε στο αγχος, του τι μελλει γενεσθε, και αυτο δεν το αξιζει κανενας Αρειανος, που δινει την καρδια του και την ψυχη του για τον Θεο του πολεμου.

 Με οδηγο λοιπον την περσυνη χρονια, θα πορευθουμε και φετος,μοναδικα μας οπλα, η συσπειρωση,η στηριξη, και η υπομονη,στην ομαδα,και ταυτοχρονα πιεση,στους θεσμους εκ των εσω,στην εξευρεση ενος ισχυρου επενδυτη, μετα την υπαγωγη μας στο αρθρο 99,που θα μας βγαλει απο το οικονομικο αδιεξοδο,στο οποιο βρισκομαστε,αξιοι της εμπιστοσυνης μας, θα ειναι μονο αυτοι, που θα οδηγησουν τον συλλογο,στην οικονομικη εξυγιανση,συγχωροχαρτι σε κανεναν, η λυση λεγετε ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ και κοψτε τα κεφαλια σας να τον βρειτε.

 Καθε μερα που χανετε προς αυτην την λυση ειναι πολυτιμη, καιρος για πειραματα και επανεκινησεις,ειναι χαμενος χρονος, εις βαρος του ΑΡΗ μας, που δινει το δικαιωμα,στα φαντασματα του παρελθοντος, να εχουν λογω υπαρξης και επιβιωσης στα κοινα,και αυτο ειναι που τρελενει την πλειοψηφεια του κοσμου, εχουμε δυστυχως επενδυσει εδω και μια δεκαετια,τα ονειρα μας και τις ελπιδες μας στην λαικη βαση, με αποτελεσμα να εισπρατουμε τωρα τους καρπους μας, που δεν ειναι αλλοι, απο αυτα που βιωνουμε σημερα, χρεη, στα προθυρα της οικονομικης καταστροφης, και τον μεγαλο ΑΡΗ μας, το καμαρι της Μακεδονιας, και ολης της Ελλαδος, στις τελευταιες θεσεις τις βαθμολογιας να παλευει για την σωτηρια του, και το χειροτερο ολων, χανουμε μικρους φιλους τις ομαδας,που διψουν, να βλεπουν την ομαδα τους να πρωταγωνιστει, και εμεις τους προσφερουμε πικρες, και καλα εμεις οι μεγαλυτεροι τις εχουμε ζησει στο πετσι μας, τι φταινε ομως οι πιτσιρικαδες; τι ΑΡΗ θα τους παραδωσουμε;

 Περυσι πιστεψα στα σπλαχνα μας, και με δικαιωσαν εστω και την τελευταια αγωνιστικη, το ιδιο θα κανω και φετος, πιστευω σε αυτα τα παιδια,και ελπιζω να με δικαιωσουν και παλι, ειναι οι τελευταιοι που φταινε, σε οτι γινετε στον ΑΡΗ μας, το μονο που τους ζητω, ειναι να δωσουν και την ψυχη τους, στις μαχες που ακολουθουν και τα αποτελεσματα θα ερθουν, η στηριξη απεναντι τους ειναι δεδομενη,εχουν πολλα περιθωρια βελτιωσης,εξαλλου αυτους εχουμε,με αυτους θα πορευθουμε, πιστη χρειαζετε στις δυναμεις τους,και οι νικες θα ερθουν,αρχη γενομενης, με το επομενο παιχνιδι στα πηγαδια, την ερχομενη Δευτερα με αντιπαλο την Ξανθη, μην ξεχναμε οτι η ομαδα ειναι καινουρια, εν συγκρισει με περυσι, και χρειαζετε τον χρονο της να βρει τα πατηματα της.

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ-ΣΤΗΡΙΞΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ