Το πρωτάθλημα τελείωσε.
Μας άφησε μας γλυκιά γεύση.
Μια γεύση Ευρώπης, η οποία, μετά από πέντε χρόνια εξορίας, θεωρείται όχι απλώς θετική, αλλά υπερθετική και σίγουρα αφήνει ικανοποιημένη τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών, εκτός εκείνων που ζητούσαν πρωτάθλημα, κύπελλο κλπ.
Το DNA του συλλόγου δεν άλλαξε, όπως διαβάζω πολλούς να γράφουν στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο ΑΡΗΣ είναι η μεγαλύτερη ομάδα της Μακεδονίας και αυτό δεν μπορεί ν’ αλλάξει, παρά τις κοπιαστικές και επίμονες προσπάθειες πολλών, οι οποίοι, βρήκαν πεδίον δόξης λαμπρό, αφού εμείς του δώσαμε το δικαίωμα.
Αυτό που άλλαξε λοιπόν, είναι η νέα γενιά η οποία εξ υπαιτιότητας δικής μας δεν γαλουχήθηκε όπως θα έπρεπε.
Και εξηγούμαι.
Ρωτήσαμε ποτέ τον εαυτό μας αν εμείς κάναμε όσα πρέπει για τα παιδιά μας;
Αν κάναμε όσα έκαναν οι πατεράδες μας, για να μεταλαπαδεύσουν τον ΑΡΗ τους μέσα μας;
Τον δικό τους ΑΡΗ, τον Μακεδόνα, τον αγωνιστή, τον διεκδικητή, τον νικητή, το ΑΡΗ ΤΟΥ Χαριλάου που δεν έπεφτε καρφίτσα ακόμα και με τον Απόλλωνα;
Τον ΑΡΗ του Γκάλη που ανάγκασε τους ποδοσφαιρόφιλους να "Είμαι …. αλλά στο μπάσκετ ΑΡΗΣ".
Η νέα γενιά λοιπόν, ίσως και δικαιολογημένα, λόγω των τεραστίων προβλημάτων που αντιμετώπισε το ποδόσφαιρο και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το μπάσκετ, δικαιολογημένα έστρεψε το βλέμμα της αλλού.
Εμείς οι γονείς αλλά και τα παιδιά μας δεν ασχοληθήκαμε όσο θα έπρεπε και αυτό έφερε ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια, γκρίνια με την κάθε στραβή με αποκορύφωμα την ανυπομονησία να ζήσουμε μέσα σε μια χρονιά ότι δεν ζήσαμε τα τελευταία 50 χρόνια.
Η νέα γενιά, τα παιδιά που μεγάλωσαν την τελευταία 20ετία, εκτός μερικών αναλαμπών δεν έχουν να θυμούνται τίποτε από ΑΡΗ.
Μεγάλωσαν παρέα με τα κινητά, τα PC στα σπίτια, τα laptop και όταν έγιναν έφηβοι γνώρισαν τα smartphones.
Σε όλα αυτά δεν "χωρούσε" ο ΑΡΗΣ.
Δεν φαινόταν ο ΑΡΗΣ.
Δεν υπήρχε δυστυχώς ο ΑΡΗΣ.
Τα παιδιά αυτά εξακολουθούν να είναι online.
Αυτό που έχουν ανάγκη όμως, δεν είναι τα βίντεο που τους δείχνουμε από παλιές ένδοξες στιγμές.
Έχουν ανάγκη να μάθουν πολύ περισσότερα και μέσα στο γήπεδο, όχι πίσω από τα πληκτρολόγια.
Εμείς οι γονείς πρέπει να ξανα-συστηθούμε στα παιδιά μας.
Το έχουν ανάγκη.
Αυτή τη φορά όμως, τώρα που η ομάδα ανασαίνει και επανέρχεται από την περιθωριοποίηση, το έχουμε ανάγκη πρώτα εμείς να τους μιλήσουμε, να τα πάρουμε από το χέρι και τα πάμε στο γήπεδο, να τους πούμε τι σημαίνει ΑΡΗΣ στο γήπεδο και όχι στο "laptop".
Να τα κάνουμε να νιώσουν τον ΑΡΗ του Βικελίδης, του χορταριού, του κάγκελου, της ανάσας του Σιώπη.
Η νέα γενιά δεν γνώρισε τον κόσμο χωρίς ίντερνετ, μεγαλώνει παράλληλα με αυτό και δεν έχει τα ίδια πιστεύω με την προηγούμενη γενιά.
Αν δεν περνούν κάπου καλά, απλώς φεύγουν, αν δεν ικανοποιούνται από μια δουλειά παραιτούνται, δεν θ’ αναλάβουν καμία υποχρέωση πριν είναι τρομερά μεγάλη ανάγκη και αυτό θα τους ενηλικιώσει πολύ αργότερα.
Κοινωνικοποιούνται με εντελώς νέους τρόπους, απορρίπτουν τα κοινωνικά ταμπού και θέλουν διαφορετικά πράγματα από τη ζωή και τη σταδιοδρομία τους.
Με τόση πληροφορία, κάθε σκέψη τους περνά από περισσότερα "φίλτρα" σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές και αυτό τους κάνει πιο κλειστούς.
Τα παιδιά της γενιάς αυτής, ξοδεύουν σχεδόν όλες τις ώρες τους παρέα με την τεχνολογία - είναι κομμάτι της πραγματικότητάς τους και ορίζονται από την τεχνολογία και τη χρήση των social media.
Συνεπώς έχουν την ανάγκη διαφυγής.
Αυτή η διαφυγή τους πρέπει να περιέχει ΑΡΗ σε όλες τις εκφάνσεις.
Αυτό μπορούμε να τους το περάσουμε μόνο εμείς, οι γονείς τους, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, αφού ακόμα και στο σχολείο, ελάχιστες ήταν οι φορές που δεν δέχτηκαν το πείραγμα των "άλλων" και αναγκάστηκαν να πουν ότι… δεν ασχολούνται.
Τη σκληρή πραγματικότητα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε κατάμουτρα για να μπορούμε να γαλουχήσουμε, τουλάχιστον από δω και πέρα σωστά τα παιδιά μας.
Αυτό που άλλαξε λοιπόν, δεν είναι το DNA του συλλόγου, αλλά η γαλούχηση που δεν είναι επαρκής ή συνεχής, ώστε να περάσει βαθιά μέσα στη νέα γενιά τι ήταν ο ΑΡΗΣ τι παραμένει και τι θα γίνει πολύ σύντομα.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όλοι, είναι την εικόνα ενός μικρού παιδιού στο γήπεδο και το δέος που νιώθει βλέποντας ΑΡΗ.
Αυτή η εικόνα θα μας απαντήσει στο ερώτημα αν γαλουχήσαμε σωστά τα παιδιά μας.
