Έτσι κι εγώ σκέφτηκα να αράξω στο σπιτάκι μου (όπως κι αν το κάνεις το βλέπεις αλλιώς το άθλημα αν είσαι μόνος στο σπίτι από το να είσαι σε κάποιο καφέ με φασαρία και το μπλα-μπλα με την παρέα), να κάνω 2 σαντουϊτσάκια και να δω την ομάδα της καρδιάς μου.
Δυστυχώς για προσωπικούς λόγους είδα το δεύτερο ημίχρονο, δηλαδή από το 3ο δεκάλεπτο, μέχρι το τέλος.
Εχθές αν δεν το καταλάβατε ήταν το 12ο επίσημο παιχνίδι της ομάδας κι έχει συμπληρωθεί 1,5 μήνας από την έναρξη των επίσημων παιχνιδιών (από 5/10/2016 που ήταν το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας μας με την Κύμη για το κύπελλο Ελλάδος).
Έχω παρακολουθήσει λίγα παιχνίδια της ομάδας μας φέτος λόγο δουλειάς και λόγο έλλειψης τηλεοπτικών μεταδόσεων σε μερικά από αυτά, αλλά σε όλα τα παιχνίδια που είδα βλέπω ακριβώς τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού (αν εξαιρέσω την πολύ καλή, εν μέρη, παρουσία μας με τον Ολυμπιακό).
Το καλό είναι πως τα παιχνίδια που έχω δει δεν είναι κοντά το ένα με το άλλο, αλλά σε τυχαία χρονικά σημεία, κι αυτό πιστεύω μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω πιο σωστά την άποψη μου για το φετινό Άρη στην καλαθοσφαίριση.
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο παιχνίδι που είδα φέτος.
Ήταν αυτό με την Ντομζάλε.
Θεέ μου βοήθα! Πιο άναρχο παιχνίδι καλαθοσφαίρισης δεν είχα δει.
Ακόμα και στη γειτονιά μου που παίζαμε δεν είχαμε τέτοιο χάλι!
Λέγαμε όμως πως θα στρώσει το πράγμα και θα δούμε πραγματική καλαθοσφαίριση.
Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη...ΟΥΤΕ κι εχθές.
Σίγουρα υπάρχουν μερικά λεπτά, ακόμα κι από το χθεσινό παιχνίδι και κυρίως στο μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου δεκαλέπτου, που βλέπεις πιο σωστή καλαθοσφαίριση.
Τι να σου κάνει όμως ένα 10-15λεπτο με σωστή κι οργανωμένη καλαθοσφαίριση όταν για σχεδόν 25-30 λεπτά ανά αγώνα παίζεις χωρίς αρχή-μέση-τέλος και αμυντικά παίζεις σαν τον Μπάμπη τον κοντό από τη γειτονιά μου (ο κλασσικός πιτσιρικάς που δεν είχε ιδέα από καλαθοσφαίριση, αλλά τον βάζαμε να παίξει γιατί ήμασταν μια παρέα);
Πλέον ακόμα κι εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν αυτό το σύνολο μπορεί να βελτιωθεί και να υπάρξει στο παρκέ μια 5άδα που να ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Εχθές φάνηκε και έκανε τεράστιο ΜΠΑΜ, κυρίως επειδή επήλθε η ήττα, η έλλειψη του Καββαδά.
Δεν πιστεύω πως θα είχε κάποια τύχη η Νίμπουρκ αν στο χθεσινό παιχνίδι έπαιζε κι ο Καββαδάς (δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση στον Καββαδά).
Τώρα σαν συνολική εικόνα όσων είδα εχθές.
Μου άρεσε το παιχνίδι της Νίμπουρκ.
Τους έβλεπα προς το τέλος (τελευταία 2 λεπτά σχεδόν) που ενώ είχαν μια διαφορά σχετικά καλή, ήταν πριν ξεκινήσουμε να μειώνουμε, δεν έκανε σχεδόν καμία ολοκληρωμένη επίθεση, για να "φάει" χρόνο.
Ίσως αυτή τους η "επιπολαιότητα" οδήγησε κι εμάς στο να ρίξουμε τη διαφορά στους 4-5 πόντους.
Γενικά η Νίμπουρκ φαίνεται πως είναι μια αθλητική ομάδα κι έτρεχε συνέχεια στο γήπεδο, κάτι που φάνηκε πως αμυντικά ο Άρης δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει...ακόμα και σε άμυνες 5 εναντίον 5.
Δυστυχώς ύστερα από 12 επίσημα παιχνίδια η ομάδα έδειξε πως είναι ακόμα στην αρχή και θέλει δουλειά.
Οι τραυματισμοί που οδήγησαν και σε νέες μεταγραφές (Dragisevic και Jankovic) πήγαν την ομάδα στο -0 με αποτέλεσμα ύστερα από 12 παιχνίδια να μην έχεις βρει ρυθμό.
Υγ.1: Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι η ομάδα μας δέχτηκε στο πρώτο δεκάλεπτο, πάνω, από 30 πόντους.
Κάτι πρέπει να αλλάξει για να μην γίνει συνήθεια και να κυνηγάμε τεράστιες διαφορές από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο.
Υγ.2: Πρίφτη μετά τον αγώνα με τον Κοροιβό Αμαλιάδας είχες δηλώσει για τους παίκτες πως δεν ξέρεις αν πρέπει να τους φιλήσεις ή αν πρέπει να τους δώσεις μπουνιά.
Νομίζω εχθές σου απάντησαν οι ίδιοι πως πρέπει να αντιδράσεις.
Σε συμπαθώ πολύ σαν προπονητή κι ελπίζω να αντιδράσεις πριν να είναι αργά για την ομάδα.
Υγ.3: Εύχομαι Sold Out με Παναθηναϊκό!
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΟΥΤΣΙΡΕΛΗ ΓΙΩΡΓΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου