αγγελων. Δεν θα καθησω να σχολιασω το πως εγινε το συμβαν, μιας και δεν ημουν παρων εκει, οτι και αν εγινε ομως εφυγε μια ψυχη μια νεα ψυχη,αφηνοντας πισω του την οικογενεια του πανω απο ολα να θρηνει τον χαμο του, και μετα ολους εμας τους υπολοιπους με ενα ερωτηματικο, ΓΙΑΤΙ; θα βρουμε αραγε απαντηση ποτε σε αυτο; δεν νομιζω ο καθενας ομως απο εμας ζυγιζοντας τα πραγματα θα βγαλει τα συμπερασματα του.Θα σας περιγραψω ομως το μετα, τυγχανει να εργαζομαι σε ενα ευαισθητο χωρο και να ειμαι παρων σε καταστασεις που ειναι δυσκολες για τον καθε ανθρωπο. Την ημερα που ο μικρος Αλεξης θα επαιρνε τον δρομο για την γειτονια των αγγελων,πηγαινοντας στην εργασια μου τον αντυκρισα για πρωτη και τελευταια φορα, τα συναισθηματα μου αναμεικτα απο την μια οργισμενος απο την αλλη σαστισμενος,σκεψεις περνουσαν απο το μυαλο μου πολλες, ξαφνικα δακρυα κυλουσαν απο τα ματια μου και μιλωντας του, του ζητουσα να συγχωρεσει εμας τους μεγαλους που αναπαυομενοι στους καναπεδες μας και αδιαφορωντας για το μελλον τον παιδιων μας αλλα και το δικο μας, τον οδηγησαμε σε αυτο το αδοξο τελος, εμεινα λιγα λεπτα μαζι του, και φευγοντας ενοιωθα ξαλαφρωμενος που εστω και την υστατη ωρα καποιος επιτελους σε αυτον τον τοπο ζηταει συγνωμη για καποιους αλλους που δεν εχουν φταιξει μα ομως πληρωνουν το μαρμαρο που λεμε στην καθομιλουμενη. Η ωρες περνουσαν μεχρι την ταφη του, ο κοσμος γινονταν ολο και περισσοτερος η νεολαια συγκλονισμενη, οι μεγαλοι αλλοι για το θεαθηναι και αλλοι για ενα αποτισουν ενα φορο τιμης ερχοντουσαν στον χωρο. Η οικογενεια του καταφθανει μην μπορωντας να πιστεψει τι εχει γινει, τραγικες φιγουρες η μητερα και η γιαγια του μικρου Αλεξη, αφου τους δειχνω την σωρο χαιρετουν το αγαπημενο τους προσωπο με δακρυα και λυγμους και ξεκινουν για την τελευταια πραξη του δραματος.Στιγμες που δεν προκειτε να ξεχασω ποτε οσο ζω, ολα κυλησαν με ηρεμια μακρια απο τα φωτα της δημοσιοτητας οπως ειχε ζητησει η οικογενεια, μιας και τα αδηφαγα καναλια της χωρα μας αλλα και του εξωτερικου ηταν ετοιμα να κατασπαραξουν την οικογενεια προκειμενου να παρουν μερικα πλανα μην υπολογιζοντας τον ανθρωπινο πονο αλλα και την επυθημια της οικογενειας,καταφεραμε ομως και τα κρατησαμε μακρυα. Σχεδον ειχε βραδιασει ολα πια ειχαν τελειωσει αφου εκανα ενα τσιγαρο υποσχεθηκα στο μικρο αλεξη οτι καθε μερα θα παιρνω να του λεω μια καλημερα γιατι ξερω οτι απο εκει ψηλα μας βλεπει μονο που δεν μπορει να μας μιλησει θα ειχε να μας πει πολλα, απο τοτε εως σημερα τα λεμε καθε πρωι, ΜΙΚΡΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου