Είναι λοιπόν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος κάπου στα χαώδη μονοπάτια του ήρεμου κόσμου μας. Ψάχνει να βρει τον Άρη.
Ρωτάει δεξιά, ρωτάει αριστερά με περιέργεια. «Που είναι ο Άρης μου, που είναι τα ιδανικά μου; Οι εκδρομές και οι κερκίδες; Τα χαρούμενα πρόσωπα;» Ορισμένοι τον πλησιάζουν,τον έχουν για τρελό.
«Χάθηκε εδώ και μήνες. Μα εσύ ξένε γιατί τον αναζητάς; Μήπως δεν ξέρεις ότι τους Θεούς τους απομακρύνει από εδώ η αλαζονία των ανθρώπων;» Ναι,τους είπε,γι αυτό και οι Θεοί μας χάθηκαν. Μα ξέρετε, η αγάπη του ανθρώπου τους επαναφέρει στους θρόνους τους. «Πάνε τα μεγαλεία του Άρη φίλε. Οι ένδοξες στιγμές, οι τελικοί του, τα γούστα του, οι πορείες του στην Ευρώπη. Δεν τα ‘μαθες; Έπεσε κατηγορία. Ποια αγάπη και ποιοι θρόνοι;» Ο ξένος έφυγε μουτρωμένος.
Παρατήρησε ότι ενώ τριγύρω του υπήρχαν Αρειανοί, δεν φορούσαν καν μπλούζες του Άρη, μόνο πένθιμες, μαύρες. Μα τι είναι αυτό που έφερε τον μέγιστο Άρη σε τέτοιο σημείο; Τι μπορεί να γκρέμισε τα κάστρα που με κόπο, χρήμα και ιδρώτα δημιουργήθηκαν; Τι μπορεί να διέλυσε τόσους αγώνες; Τι έκανε τόσα λιοντάρια που βρυχώνταν να σιωπήσουν; Αυτά σκεφτόταν ο ήρωάς μας.
Τότε, σαν να ήξερε τις σκέψεις του, ένας από τον περίγυρο που τον ακολουθούσε, τον έφτασε και είπε: «Αδερφέ, έπεσε από μέσα το κάστρο. Κάποιοι δεν το ήθελαν, άλλοι το έβλεπαν σαν μαγαζάκι. Ίδιο το αποτέλεσμα. Καταστροφή. Που ακούστηκε ο Άρης στην τελευταία θέση; Έτσι κανονίστηκε όμως μάλλον.» Αχ, καλά λέει ο σοφός ότι τα δυνατά φρούρια πέφτουν από μέσα.
Ελπίζω τουλάχιστον να μην παραδόθηκε, μα να κατελήφθη. Κι όμως, παραδόθηκε κανονικά στις ορέξεις των αρπακτικών. Έγινε τροφή για τους γύπες που αλώνιζαν καιρό τώρα τριγύρω του. Περίμεναν το πτώμα του και το τσιμπούσαν για να τραφούν μια ώρα αρχύτερα. Ακόμα τους ακούω, λυσσασμένοι να χαίρονται που ο Άρης εξαφανίστηκε από το μόνο μέρος όπου ανήκει, την πρώτη κατηγορία. Κι ακόμα συνεχίζουν, για να μην τον βλέπω!
Στα χαμένα ένας λαός, μια λαχτάρα, μια καψούρα.
Δυστυχώς.
Στα χαμένα ο Άρης μας κι εμείς τον ψάχνουμε μέσα από βίντεο και περασμένες επιτυχίες.
Χάθηκε κάπου μέσα σε αίθουσες φαρδιές, σε συζητήσεις παραγόντων.
Χάθηκε κάπου στους οπαδικούς συγχρωτισμούς και στα λόγια.
Μα στην ψυχή μας θα ναι πάντα ζωντανός.
Οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ.
Γι αυτό οι γύπες τους κυνηγούν. Στην ουσία η δική τους μοίρα είναι ο Θάνατος. Δεν το αποδέχονται όμως, γι αυτό ο Άρης κυνηγήθηκε.
Τώρα πια, με ένα πληγωμένο «Εγώ» ο Άρης μεταμορφώνεται σε έναν «κανένα», λόγω της ύβρεως των τιποτένιων.
Μα έχει δίπλα του χιλιάδες ψυχές, χιλιάδες φλόγες να σιγοκαίνε, έστω και κρυφά.
Αυτές υπήρχαν πάντα και πάντα τον κρατούσαν ζωντανό.
Γι αυτό μένει ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Οι Θεοί ζουν μέσα στις Θερμοπύλες και τους φύλακές των.
Όταν επανέλθει ο Άρης λοιπόν, η αληθής νέμεσις θα δεσπόζει, σαν πανεπόπτης και θα φωτίζει όπως πάντοτε αυτήν την σάπια γη.
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου