Μοιραία έκανα τον συνειρμό και «ταξίδεψα» 10 χρόνια πίσω, τότε που και πάλι τον ίδιο στόχο είχαμε.
Ποτέ μου δεν φανταζόμουνα ότι ένα παιχνίδι μπορεί να προσφέρει τόσες συγκινήσεις.
Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι θα έκλαιγα σαν μωρό και θα αγκάλιαζα τα αδέλφια μου με αναφιλητά για ένα παιχνίδι. Χαιδάρι – Βελώνης …..
Ξεκινάω με αγωνία από το σπίτι σχεδόν από το πρωί και έχω συνάντηση με ένα αδελφό από την περιοχή.
Πίνουμε καφέ και τα λέγαμε και είχε την άποψη ότι άνετα θα περάσουμε και ότι το έχουμε «πιάσει» το ματς και άλλα πολλά.
Εγώ του έλεγα ότι λέει χαζά διότι για να πιάσεις ένα τέτοιο ματς πρέπει να έχεις δυνατή διοίκηση και εμείς έχουμε πα..ρια… (όπως και αποδείχτηκε) Περιμέναμε ένα άλλο παιδί να έρθει, δεν ήρθε δεν απάνταγε στο κινητό και ψιλο καθυστερήσαμε.
Πήραμε ταξί και μπήκαμε με τα πολλά στο πέταλο που είχε ήδη πολύ κόσμο.
Να και ο άλλος αδελφός που είχε ρουφήξει ότι υπήρχε και με το ζόρι καταλάβαινε τι του γινόταν.
Αρχίζει το ματς, φωνή και δύναμη όλοι μας αλλά και αγωνία μεγάλη.
Κάτι δεν πήγαινε καλά και το νιώθαμε όλοι.
Τρώμε γκολ και μας ζώνουν τα μαύρα φίδια.
Αλλά γρήγορα ισοφαρίσαμε και στο ημίχρονο πάλι λέγαμε ότι θα το γυρίσουμε τώρα το ματσάκι και θα το πάρουμε εύκολα και άλλα τέτοια.
Εγώ τους έλεγα, ρε δε βλέπεται ότι πέφτουν καμικάζι οι αντίπαλοι σε κάθε φάση.
Θα μας βγει η ψυχή.
Ξεκινά το 2ο ημίχρονο και σας λέω αδέλφια ότι όσο πέρναγε η ώρα μέσα μου πάγωνα.
Αλλά όλοι φωνή και συνθήματα μέχρι τέλους.
Μεγάλη μπαλιά στο 93’, σουτάρει ο Σκαρμούτσος πεταγόμαστε όλοι για γκολ και αποκρούει ο απίθανος τερματοφύλακας τους (όχι γαμώ την τρέλα μου), Βελώνης και γκολ….
Πετάγονται όλοι (εγώ κοίταξα τον επόπτη καθώς ήμασταν στο άλλο πέταλο και δεν φαινόταν) βλέπω ότι φεύγει για την σέντρα και ξεσπάω…..
Αγκαλιαζόμαστε με έναν άγνωστο αδελφό (είχα πάει 5 σειρές πιο κάτω από την τρέλα μου).
Ήταν πιο κοντός τον είχα σηκώσει ψηλά από την τρέλλα μου και φώναζε σαν εκστασιασμένος (γκόλ ρε π..στη, γκόλ ρε π..στη …).
Έμεναν κάτι λίγα λεπτά και είχα αγωνία μην γίνει μαλακία, και ήμουν ακόμα σε καθεστώς μη συνειδητοποίησης τι σήμαινε εκείνο το γκόλ, αλλά μόλις έληξε το μάτς, ξέσπασα τελείως, είχα αδειάσει και ήμουν στα ουράνια.
Αδέλφια η σημασία εκείνου του αγώνα ήταν τεράστια και θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές του.
Αλλά είναι και το μόνο παιχνίδι που είχα δει τόση αγωνία στον κόσμο και τόσο έντονα συναισθήματα.
Πολλοί ευχαριστούν τον Βελώνη για το γκόλ εκείνο – και καλά κάνουν – αλλά εκείνο που εγώ θα θυμάμαι είναι κάτι άλλο.
Όπως φεύγαμε βλέπω έναν γεράκο να έχει βάλει τα κλάματα στην αγκαλιά κάποιου νεώτερου, προφανώς του γιού του.
Αυτόν τον γεράκο εγώ θα ευχαριστώ που παρά την ηλικία του βρέθηκε στις εξέδρες για την αγάπη του, και με καρδιά έφηβου υποστήριξε την ομάδα όπως μπορούσε.
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΡΕΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου